υφεστώτως

Μ

επίρρ. όντως, πράγματι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑφεστώς, -ῶτος, μτχ. παρακμ. τού ρ. ὑφίσταμαι + επιρρμ. κατάλ. -ως].